تحقیقات جدید نشان می‌دهد که داروهای GLP-1 مانند اوزِمپیک ممکن است خطر سکته مغزی را کاهش داده و به بهبود روند بهبودی کمک کنند.
در بیست و دومین اجلاس سالانه انجمن جراحی عصبی مداخله‌ای (SNIS)، سه مطالعه جدید ارائه شد که بررسی می‌کردند آیا مهارکننده‌های GLP-1 می‌توانند به کاهش خطر سکته مغزی یا محدود کردن شدت آسیب‌های مغزی پس از سکته کمک کنند یا خیر.
این داروها معمولاً برای درمان دیابت نوع 2 و چاقی تجویز می‌شوند، زیرا به کاهش سطح قند خون کمک می‌کنند و اغلب منجر به کاهش وزن می‌شوند. یکی از داروهای رایج در این دسته، سمگلوتاید (اوزِمپیک) است.
مطالعه اول: اوزِمپیک و نرخ بقا پس از سکته مغزی
اولین مطالعه با عنوان «تأثیر سمگلوتاید (اوزِمپیک) بر مرگ و میر و بقا در بیماران مبتلا به سکته ایسکمیک حاد (یک تحلیل رتروسپکتیو ملی و موسسه‌ای)، توسط محققان دانشگاه ویسکانسین، مدیسن رهبری شد. تیم تحقیقاتی داده‌ها را از دو منبع مختلف تحلیل کرد: مرکز پزشکی خودشان و یک پایگاه داده بهداشتی بین‌المللی بزرگ. هدف آنها این بود که بررسی کنند آیا بیماران سکته مغزی که اوزِمپیک مصرف می‌کردند، نسبت به کسانی که این دارو را استفاده نمی‌کردند، نرخ بقا بهتری داشتند یا خیر.
در پایگاه داده جهانی که شامل 2,021,704 بیمار سکته مغزی بود، 43,338 نفر از اوزِمپیک استفاده می‌کردند. در پایگاه داده دانشگاه، 13,510 مورد سکته بررسی شد که از این تعداد، 190 نفر از دارو اوزِمپیک استفاده می‌کردند. در هر دو مجموعه داده، افرادی که اوزِمپیک مصرف می‌کردند، در مقایسه با کسانی که این دارو را مصرف نمی‌کردند، خطر مرگ ناشی از دلایل مرتبط با سکته مغزی کمتری داشتند.
در پایگاه داده جهانی، 5.26% از کاربران اوزِمپیک در ابتدا بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست دادند، در حالی که این رقم برای کسانی که از این دارو استفاده نمی‌کردند، 21.61% بود. علاوه بر این، کاربران اوزِمپیک 77.5% شانس بقا بلندمدت پس از سکته داشتند، در حالی که این رقم برای افراد غیرکاربر اوزِمپیک تنها 30.95% بود. در گروه دانشگاه نیز نتایج مشابهی مشاهده شد، به طوری که 5.26% از کاربران اوزِمپیک بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست دادند، در حالی که این رقم برای بیماران غیرکاربر اوزِمپیک 26.57% بود.
مطالعه دوم: کاهش خطر سکته مغزی با استفاده از اوزِمپیک
در مطالعه دوم، که باز هم توسط دانشگاه ویسکانسین، مدیسن انجام شد، محققان در تحقیق خود تحت عنوان (ارتباط بین استفاده از اوزِمپیک و خطر سکته مغزی)، نمونه‌ای بزرگ از سوابق بخش‌های اورژانس برای افرادی که سکته مغزی را تجربه کرده‌اند و همچنین افرادی که احتمالاً از اوزِمپیک استفاده می‌کردند، بررسی کردند.
آنها ارتباط‌هایی میان کاربران بالقوه اوزِمپیک و کاهش چشمگیر احتمال سکته مغزی پیدا کردند. تیم تحقیقاتی پیشنهاد می‌کند که این تحقیق ادامه یابد و داده‌ها مستقیماً از داروخانه‌ها جمع‌آوری شود تا ارتباط دقیق‌تری بین اوزِمپیک و پیشگیری از سکته مغزی به دست آید.
مطالعه سوم: آگونیست‌های GLP-1 و نتایج خونریزی مغزی
مطالعه سوم با عنوان «تأثیر آگونیست‌های GLP-1 بر سکته مغزی، خونریزی زیر عنکبوتیه (SAH) و خونریزی داخل مغزی (ICH) (یک مطالعه هم‌گروه تطبیق شده در چند موسسه)، توسط محققان دانشگاه پزشکی تگزاس در گالوستون ارائه شد. آنها بررسی کردند که آیا مهارکننده‌های GLP-1 می‌توانند نتایج بیماران را پس از خونریزی‌های مغزی (هم خونریزی‌های خود به خودی و هم خونریزی‌هایی که به دلیل پاره شدن آنوریسم مغزی رخ می‌دهند) و سکته مغزی بهبود بخشند یا خیر.
تیم تحقیقاتی سوابق بیماران را از 6 ماه و 12 ماه پس از هر خونریزی مغزی و 1 سال و 2 سال پس از هر سکته مغزی بررسی کردند و دریافتند که استفاده از مهارکننده‌های GLP-1 با کاهش خطر عوارض شناختی، تشنج‌ها، خونریزی‌های مغزی آینده و مرگ پس از خونریزی مغزی و سکته مغزی مرتبط است.
به گفته دکتر احمد البیومی، پژوهشگر و دانشمند داده‌ها در دپارتمان جراحی عصبی دانشگاه ویسکانسین، مدیسن و نویسنده اصلی دو تا از این مطالعات، این نتایج بسیار امیدوارکننده است. “مطمئناً تحقیقات بیشتری لازم است، اما دیدن پتانسیل محافظتی که این داروها ارائه می‌دهند، یک یافته شگفت‌انگیز است.”
دکتر ماتیا کستا، از دپارتمان جراحی عصبی دانشگاه پزشکی تگزاس و نویسنده مطالعه سوم، افزود: “این تحقیق میتواند یک دیدگاه جدید در بحث پیشگیری و کاهش اثرات ویرانگر سکته مغزی و آسیب‌های مغزی مرتبط به آن معرفی کند.”
منبع خبر : scitechdaily.com
نظرات کاربران