سیلوسایبین، ترکیب فعال استخراج شده از قارچ‌های توهم‌زا، در یک مطالعه پیش‌بالینی به‌طور قابل توجهی روند پیری سلولی را به تأخیر انداخته و طول عمر را افزایش داد. محققان افزایش 50 درصدی طول عمر سلول‌های پوست و ریه انسانی و 30 درصدی افزایش بقا در موش‌های مسن تحت درمان با سیلوسایبین را مشاهده کردند.
این ترکیب به نظر می‌رسد که استرس اکسیداتیو را کاهش داده، تلومرها را حفظ کرده و فرآیند تعمیر DNA را بهبود می‌بخشد که همگی عوامل کلیدی در کند کردن روند پیری هستند. این نتایج نشان می‌دهد که سیلوسایبین ممکن است روزی نه تنها طول عمر بلکه کیفیت زندگی افراد سالمند را نیز بهبود بخشد.
با رشد چشمگیر درآمدهای بازار ضد پیری که با امیدواری و هزاران مکمل اشباع شده است به بیش از 500 میلیون دلار در سال گذشته، محققان دانشگاه اموری ترکیبی را شناسایی کردند که به طور فعال پیری را در سلول‌ها و موجودات به تأخیر می‌اندازد.
یک مطالعه جدید منتشر شده در Nature Partner Journals’ Aging نشان می‌دهد که سیلوسین، یک محصول فرعی از مصرف سیلوسایبین (ترکیب فعال در قارچ‌های توهم‌زا)، طول عمر سلولی سلول‌های پوست و ریه انسان را بیش از 50 درصد افزایش داد. به موازات این مطالعه، محققان همچنین نخستین مطالعه طولانی‌مدت درون‌زگی را انجام دادند که اثرات سیستمیک سیلوسایبین را در موش‌های مسن 19 ماهه، معادل 60 تا 65 سال انسانی، ارزیابی کرد.
نتایج نشان داد که موش‌هایی که دوز اولیه کمی از سیلوسایبین (5 میلی‌گرم) دریافت کردند، به دنبال آن یک دوز بالا ماهانه 15 میلی‌گرم برای 10 ماه، افزایش 30 درصدی در بقا نسبت به موش‌هایی که هیچ‌گونه دوزی دریافت نکرده بودند، داشتند. این موش‌ها همچنین ویژگی‌های جسمی سالم‌تری از جمله کیفیت بهتر پوست، موی سفید کمتر و بازگشت رشد مو را نشان دادند.
در حالی که معمولاً تحقیقاتی برای فواید سلامت روانی آن انجام شده است، این مطالعه نشان می‌دهد که سیلوسایبین بر روی چندین ویژگی پیری تاثیر می‌گذارد، از جمله کاهش استرس اکسیداتیو، بهبود واکنش‌های تعمیر DNA و حفظ طول تلومرها.
تلومرها انتهای ساختاری کروموزوم هستند که از آسیب‌های احتمالی که میتواند منجر به بیماری‌های مرتبط با پیری مانند سرطان، زوال عصبی یا بیماری‌های قلبی و عروقی شود، محافظت می‌کنند. این فرآیندهای اساسی بر پیری انسان و بروز این بیماری‌های مزمن تأثیر می‌گذارند. این مطالعه نتیجه‌گیری می‌کند که سیلوسایبین ممکن است پتانسیل انقلابی در درمان‌های ضد پیری داشته باشد و بتواند یک مداخله مؤثر در جمعیت‌های سالمند باشد.
لوئیز هکر، دکترای فلسفه، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد پیشین دانشگاه اموری که تحقیق در آنجا آغاز و تأمین مالی شد، گفت: «بیشتر سلول‌های بدن گیرنده‌های سروتونین را بیان می‌کنند و این مطالعه افق جدیدی را برای چگونگی تأثیر سیلوسایبین بر فرآیندهای پیری سیستمیک، به‌ویژه زمانی که در مراحل بعدی زندگی مصرف شود، باز می‌کند»
در حالی که بیشتر آنچه محققان در مورد سیلوسایبین می‌دانند به مغز مربوط می‌شود، مطالعات کمی به بررسی تأثیرات سیستمیک آن پرداخته‌اند. بسیاری از مردم سیلوسایبین را با اثرات توهم‌زا مرتبط می‌دانند، اما اکثریت سلول‌های بدن گیرنده‌های سروتونین را بیان می‌کنند.
هکر، که در حال حاضر استاد دانشگاه پزشکی بیلور است، اضافه می‌کند: «مطالعه ما سوالات جدیدی را درباره تأثیر درمان‌های طولانی‌مدت ایجاد می‌کند. علاوه بر این، حتی زمانی که مداخله در مراحل دیرتری از زندگی موش‌ها آغاز می‌شود، باز هم به افزایش بقا منجر می‌شود که از نظر بالینی در پیری سالم اهمیت دارد.»
این خبر در پی گزارش اخیر KFF منتشر می‌شود که نشان می‌دهد امید به زندگی در ایالات متحده همچنان کمتر از دیگر کشورهایی است که از نظر درآمد و اندازه مشابه هستند، با متوسط طول عمر 78.4 سال در مقابل 82.5 سال در کشورهای دیگر. نه تنها این رقم پایین‌ترین بوده، بلکه در حالی که طول عمر در کشورهای مشابه از سال 1980 تا 2022 به میزان 7.9 سال افزایش یافته، امید به زندگی در ایالات متحده تنها 4.7 سال افزایش یافته است.
علی جان زرابی، دکترای پزشکی، مدیر تحقیقات روانگردان‌ها در بخش روانپزشکی دانشگاه اموری، می گوید: «این مطالعه شواهد پیش‌بالینی قوی ارائه می‌دهد که سیلوسایبین ممکن است به پیری سالم‌تر کمک کند؛ نه فقط طول عمر بیشتر، بلکه کیفیت بهتر زندگی در سال‌های آخر.»
زرابی، همکار محقق این مطالعه اضافه می‌کند: «به‌عنوان یک پزشک-دانشمند مراقبت‌های تسکینی، یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های من طولانی کردن عمر به قیمت عزت نفس و عملکرد است. اما این موش‌ها فقط عمر طولانی‌تری نداشتند؛ آنها پیری بهتری را تجربه کردند.»
زرابی بر اهمیت تحقیقات بیشتر در بزرگسالان مسن‌تر تأکید کرد و همچنین به همپوشانی مستند بین سلامت جسمی و روانی اشاره کرد.
زرابی می گوید: «دانشگاه اموری به طور فعال در آزمایش‌های بالینی فاز 2 و 3 درمان‌های همراه با سیلوسایبین برای افسردگی مشارکت دارد و این نتایج نشان می‌دهد که ما همچنین نیاز داریم تا اثرات سیستمیک سیلوسایبین را در جمعیت‌های مسن‌تر درک کنیم. امید من این است که اگر درمان‌های همراه با سیلوسایبین در سال 2027 توسط FDA به‌عنوان یک مداخله برای افسردگی تأیید شود، آن‌گاه داشتن کیفیت بهتر زندگی به طولانی‌تر و سالم‌تر شدن عمر نیز منجر خواهد شد.»
منبع خبر : neurosciencenews.com
نظرات کاربران